Yellowstone in een notendop

Onze laatste dag in het National Park zelf hebben we in stijl doorgebracht. Zoals een fijnproever hebben we nog eens van alle schotels geproefd.

Het begon met een lange rit door het afgebrande deel. In 1988 is 1/3 van Yellowstone afgebrand. Vergelijk dat maar alsof alles tussen Leuven en Antwepen in de fik ging. Op dit ogenblik is het herstel al volop bezig, maar in de hoger gelegen delen komt het herstel pijnlijk traag op gang. 

 We zijn vandaag ook verschillende keren getrakteerd geweest op een bison jam (een file die ontstaat op het ogenblik dat een bizon zich vertoont). Dat gaat zo: chauffeur A spot een stier of zo, passagier B roept: foto!!!, A vertraagt en stopt. De volgende auto merkt het en denkt: een beer!!! Ik moet stoppen om een foto te nemen! En binnen de kortste keren ontstaat er een hele rij bewonderaars en fotografen van die bizon - of een ander wild beest- , die zich dan met koeienogen  loopt af te vragen wat die onnozelaars van plan zijn en of hij al direct moet aanvallen of niet... En dat hebben we vandaag dus ettelijke keren meegemaakt, zodanig dat we het zelfs niet meer nodig vonden om te kijken...

Behalve die ene keer.

Eva wou nog naar de Mud Volcano gaan kijken - ons laatste bezoekje aan de vulkanische fenomenen, als afronding. En wie lag zich daar  te warmen naast  een kokende poel? Jawel, een bizon - tja, die moest wel op de foto!

Even later reden we door de prachtige Hayden Valley, en ook daar spotten we kudden bizons in hun dagelijkse doen: al etend, al zwemmend, al flanerend, en zelfs al vechtend (2 stieren die het op dezelfde koe voorzien hebben) . Het was eigenlijk zo fascinerend dat we een hele tijd de voyeur uitgehangen hebben. 

En toen we toch in de buurt waren, MOESTEN we nog eens naar die adembenemende canyon gaan kijken...

Na een picknick bij Lake Yellowstone vonden we dat we toch eigenlijk nog een fatsoenlijke wandeling moesten doen, 

en zie: daar was net een uitgestippeld pad in de buurt: Elephant Back Trail, in een soort oerbos.  Middelmatige moeilijkheidsgraad, een goeie 5 km - anderhalf uur stappen:  wie draait daar nu zijn hand voor om? Wij zeker niet.  Bleek na verloop van tijd dat het toch wel serieus klimmen was, langs een soort smalle haarspeldpaadjes met gladde kiezeltjes langs een  vrij diepe helling, zo van het type waar ik wel op durf, maar om de dooie dood niet meer af...  

Gelukkig was de terugweg iets breder, en met het verstand op nul en de blik op oneindig en met mijn wandelstok als steun, ben ik veilig onder geraakt. Pas achteraf stelden we vat dat we 240 meter geklommen hadden - en dan weer afgedaald.

We waren toen zo fier op ons uithoudingsvermogen dat we onszelf als afsluiting van de dag beloond hebben met een diner in de chique Lake Village Lodge van de jaren '30, in een eetzaal met zicht op het meer. En daarmee is onze doortocht door Yellowstone met glorie afgerond.