De route houdt dus in dat je heel veel klimt, langs een selectie van haarspeldbochten, gelukkig meestal met vangrails. Als compensatie word je dan beloond met de meest fantastische en gevarieerde landschappen.
Soms moet je je tevredenstellen met een uitkijkpost langs de weg (want de baan is natuurlijk niet breed genoeg om stil te staan).
De weiden op de hogere plateaus zijn dan weer perfect geschikt als picknickplaats.
Mijn angst voor de klim- en daalpartijen is binnen de perken gebleven, ook al omdat de maximumsnelheid vrij beperkt was.
Alles wat we tot nu toe gedaan hebben, is eigenlijk een voorsmaakje op Yellowstone, dat we in de namiddag bereikt hebben. En binnen de kortste keren werden we al bedreigd door een kudde bizons: een reusachtige stier nam plaats voor onze auto met de boodschap 'kom niet aan mijn familie, of je maakt wat mee'! Ik dacht: die gaat hier binnen de kortste keren een aanloop nemen en onze auto naar de schroothoop verwijzen. Zelfs Eva, die aan het stuur zat - en geen schrikkepiet is - was er niet gerust op. Maar goed, na een paar minuten was het hem duidelijk dat we in hem onze meerdere erkenden, en ging hij zonder ons een verdere blik waard te achten zijn familie gaan vervoegen.
In het park zijn we vandaag langs de noord-oost-ingang binnengekomen, en langs het noordwesten er weer uitgereden naar ons hotel in Gardiner - maar op die korte tijd zijn de oh's en de waw's in het rond gevlogen. Wat er te zien is, dat kan geen foto weergeven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten