Mammoth Hot Springs - Norris Geyser

Het vulkanisch gedeelte van Yellowstone was deze dagen het onderwerp van ons 'onderzoek'.

Het oppervlaktewater sijpelt door de ondergrond, wordt er verwarmd en komt er onder verschillende vormen weer uit. 

In Mammoth Hot Springs bouwen de hete bronnen een soort grillige terrassen op. Het verdampende water bouwt laagje na laagje de terraswanden.

Afhankelijk van het soort bacterien en algen, en de temperatuur van het water krijg je dan een andere kleur: van geelgroen (75 graden) tot roestbruin bij lagere temperaturen, of hemelsblauw als het zelfs voor bacteriën een beetje te heet wordt. 

 Met de verrekijker zijn de details onvoorstelbaar dichtbij te halen - mijn telelens geeft een flauwe benadering...

Yellowstone heeft de grootste concentratie van geysers ter wereld, en die zijn  over een immense oppervlakte verspreid.

 Zo zijn we naar Norris Geyser Basin en de hele concentratie rond de Old Faithful geweest. De variatie van vulkanische activiteiten is immens. Zo heb je bijv. de fumaroles, rookpluimen die gewoon uit de bodem of uit de bergwand opstijgen - alsof het hele landschap een reusachtige slow cooker was.

Er staan trouwens overal waarschuwingen dat je niet van de gebaande wegen af mag, (wil je niet gekookt worden -dat zeg ik :-) ).

En dan heb je ook de mudpots, precies alsof de modder aan het koken is.

Maar iedere rechtgeaarde toerist staat in de rij om de geysers te zien- en die rij mag je best letterlijk nemen: rijen om te parkeren, voor de restrooms ( bussen Japanners), rijen om de volgende attractie op de lens te krijgen, al dan niet met het baasje erbij. 

Wat ons in dit deel van het park vooral aansprak, was de variatie aan kleuren rond de geysermonden en op de tafels errond.

Natuurlijk hebben we ook braafjes gewacht op de vertoning van de grand old lady herself, de Old Faithful, en dat was inderdaad spektakel!

Ergens in mijn voorbereidende studie had ik iets gelezen over een 'boiling river', waarin het leuk zwemmen was. En mijn medeplichtigen vonden dat we dat dan ook moesten doen. Op de 100 meter waar soaken mogelijk is, komt de koude bergstroom samen met de verschillende uitlopers van de hete bronnen.  Nu moet je weten dat die  boiling river 60C is, en dat een rivier in deze bergstreek ook redelijk ontstuimig is. En de bodem is niet zo vlak als een golfslagbaan in Center Parcs. Dat hadden wij net even over het hoofd gezien, toen we dachten aan een leuke afsluiting voor een volle dag.  Wij dus, voorzien van handdoeken en zwempak naar de plaats van het onheil...  Donald stelde al meteen vast dat die onderneming voor hem te riskant was. Eva is sowieso van geen kleintje vervaard, en ik wou het wel eens uittesten. Het eerste wat ik vaststelde, was dat de bodem glibberig was, en dat de grote en kleine keien niet zo vriendelijk waren om mooi te blijven liggen bij mijn doortocht. Bovendien is de rivier zo vermetel  om geen bordjes te plaatsen met "hier komt een stroom kokend water" uit.  En een bergstroom heeft serieus meer kracht dan een jacuzzi... Het gevolg was dat ik de schrik van mijn leven te pakken kreeg en een ogenblik vreesde om gekookt door de rivier meegesleurd te worden als voer voor de coyotes die me dan mijlen verder zouden vinden. Maar op dat ogenblik kwam Eva als een volleerde engelbewaarder ter hulp, nam me bij de hand en leidde me naar een putje waar de temperatuur heerlijk was (een voortdurende afwisseling van koud en warm water) en waar we toch even zijn blijven 'soaken' zoals men dat hier zegt. Ondertussen bleef mijn hart wel in overdrive kloppen, want ik kon me niet indenken hoe ik er ooit tegen de stroom in weer zou uitgeraken... Maar daar had Eva alras iets op gevonden: achter ons waren wat rotsen langswaar we naar de oever konden klauteren, wat ons ook lukte. 

Ondertussen was het alweer laat geworden, en we hadden geen zin meer om een restaurant te gaan zoeken: een take-away pizza dan maar.  En terwijl ze die klaarmaakten, zouden we een biertje drinken om al de emoties weg te spoelen. Vroeg de ober doodleuk: a pitcher will be the best for you? , waarop wij ijverig knikten bij zoveel goeie raad. Toen de pitcher met drie glazen opdook, sloegen we steil achterover: hoe zouden we die hoeveelheid bier binnenkrijgen en zonder kleerscheuren ons hotel bereiken?

Maar het wachten op de pizza duurde lang, en ziehier... de pitcher geraakte leeg ... Donald werd er zowaar vrolijk van, Eva zei dat ze niet meer moest hebben en ik raakte niet meer op een rechte lijn uit het restaurant :-)  Het hotel hebben we uiteindelijk bereikt, en de pizza bleek ongeveer dubbel zo groot te zijn als wat we opkonden. Tja, Amerikaanse porties - we hadden het kunnen weten...