Een maanlandschap, beter zou je de Badlands niet kunnen noemen, met
een pokdalig ingeschreven oppervlakte, met diepe groeven, krijtlijnen
van de tijd en van de erosie, al 500.000 jaren lang. Vroeger werd deze bosrijke streek bewoond door massa's nu uitgestorven
dieren, waarvan de fossielen rijkelijk in de rotsen liggen te
wachten tot ze bij de volgende erosieronde weer aan de oppervlakte zullen
komen. Binnen een 500.000 jaar zal deze uitgestrekte vlakte weer
prairie geworden zijn. Wie ze voordien nog wil bewonderen,
heeft nog eventjes de tijd :-)
Van dat bewonderen hebben wij overigens onze dagtaak gemaakt. Er
loopt een scenic road door het park met een hele reeks uitkijkpunten en
boardwalks, waar we alle aspecten van het landschap mondjesmaat in ons
opgenomen hebben, en dat onder een bloedhete
zon (UV 9) en met een wind van 6 Beaufort. Met natuurlijk de neiging om
alles te fotograferen, wat uiteraard onbegonnen werk is. Boeiend was
ook dat de kleuren begonnen te veranderen, naarmate de zon ze vanuit een
andere hoek belichtte en details beter zichtbaar
waren.
Eva en Donald hebben dan nog een paar levensgevaarlijke trails beklommen, maar die werden me door mijn hoogtevrees afgeraden...
Ons plan was om na zonsondergang het evening sky programma mee te
maken en met een telescoop de sterrenhemel ongehinderd te bekijken, maar
de hemel zat dicht en dus werd ons vriendelijk verzocht om de volgende
dag terug te keren - wat niet zal lukken:
we slaan onze figuurlijke tenten 500 km verder op :-( Op onze terugweg
naar het hotel, zo'n 100 km verder vergastte die evening sky ons wel
weer op een schrikaanjagend (voor Donald en Eva: adembenemend) bliksemvuurwerk op afstand...
Misschien nog een klein detail over deze dag...
Op de weg naar de Badlands ligt het dorpje Wall, dat zich tot
levensdoel gesteld heeft om de vermoeide en oververhitte toerist even
soelaas te bieden door zijn vroegere winkel om te buigen tot een
wildwest shopping-, eet-, en een beetje nostalgieplek.
Een vleugje Disney in the middle of nowhere. En ook wij hebben aan die
folkloreplek niet kunnen weerstaan.
---------
Onze route naar Yellowstone liep op dag 5 van South Dakota naar
Billings in Montana. Normaal gezien is dat zo'n 300 mijl. Maar wij
hebben voor een serieus omweggetje via de Bighorn Scenic Byway in
Wyoming gekozen - om wat variatie in het landschap te
krijgen :-)
Het duurde niet lang of Wyoming bood ons het meest weidse van wat
de natuur te bieden heeft, op wegen waar amper een auto rijdt, en waar
zogoed als niemand woont, tot op 3000 meter hoogte. Het uitzicht was
FENOMENAAL ! Jammer dat we dat niet afdoende in
een beeld kunnen vastleggen: het menselijk oog heeft namelijk een
breder panoramisch zicht dan mijn camera..
Wie naar boven klimt, moet ook weer afdalen, en dat was pas een
'eerie' onderneming: 20 km lang dalen met een hellingsgraad van 10
procent, met bochten die af en toe van geen ophouden wisten , en met een
woud van waarschuwingsborden voor de remmen. Ik
zat heel die tijd met klamme handen te aanschouwen ( met een gil af en
toe ) hoe Donald zich amuseerde op dat soort weg, en mij en passant
bijna een attaque bezorgde :-( . Gelukkig hebben we ondertussen onze mascotte in de auto liggen !
En toen we helemaal op de vlakte aanbeland waren, vond Eva dat we
er toch efkens de Bighorn Canyon erbij konden nemen: die lag in de
buurt, en wie maalt er nu om 50 km extra als je een uitzonderlijk
natuurfenomeen kunt waarnemen... Oordeel zelf maar!
Dat alles maakte dat we uuuuuren later ter bestemming waren dan
mijn planning aangaf. En als de berichten op de blog hier eindigen, dan
wil dat zeggen dat ik finaal mijn hartaanval gekregen heb, want morgen
staat de Beartooth Scenic Highway op het programma.
Voor wie daarin nog gelooft: prevel maar een schietgebedje dat we het
overleven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten