Ik heb het vroeger al vermeld: Yellowstone zit op een enorme vulkaan, en het hele park is het resultaat van vulkanische activiteit. De laatste uitbarsting is 640.000 jaar geleden, en er zou -volgens Donald- een nieuwe in de maak zijn - misschien niet voor vandaag, maar toch binnen afzienbare tijd, misschien nog in ons leven. Als ze even krachtig is als de vorige keer, dan zou een derde van de States een fallout van de assen op zijn dak krijgen; en over de klimaatsveranderingen zal ik het maar niet hebben.
Maar zover zijn we nog niet: we kunnen nog altijd genieten van de manier waarop de natuurkrachten dit park geboetseerd hebben. Vandaag was de Canyon van de Yellowstone aan de beurt: op die plaats is het landschap zowat over 20 km ingesneden door de Yellowstone rivier, en dat op een spectaculaire manier.
De wanden van de canyon zijn 350 meter hoog en door de invloed van de hete stoom zijn ze spectaculair gekleurd. En geloof me vrij: ze zijn het waard om meer tijd te krijgen dan een fotoshoot op z'n Japans (auto uit - foto van alle passagiers voor dezelfde waterval - auto in - op naar de volgende fotoshoot). En dus hebben we deze dag tijd besteed aan uitgestippelde wandelingen van variërende moeilijkheidsgraad, en aan het opsteken van wat achtergrondsinfo in het Canyon Visitor Center, waar men een tentoonstelling heeft ingericht en informatieve filmpjes draait .
We begonnen met het bewonderen van de waterval - vanop een afstand, weliswaar. Dat was voor Eva maar flauw: ze wou die wel van dichterbij bezien, voelen en ruiken. En dus daalde ze langs het aartsmoeilijke Uncle Tom's trail naar beneden, genoot van het uitzicht, maakte een paar foto's voor de oudjes, liet zichzelf vereeuwigen en klom de 358 trappen weer naar boven...
In wisselende combinaties hebben we dan verder de zuidelijke kant van de canyon verkend: dat was klimmen en dalen over niet altijd veilige paden, en een beproeving voor mensen met hoogtevrees...
Maar een mens moet iets over hebben voor de ontdekking en de schoonheid van de natuur, en dus hebben we flink onze angsten opzijgezet om een getuigenis voor het nageslacht te maken, waarvan hieronder een paar beelden volgen.
Was het gisteren nog over de 30°, dan was de temperatuur vandaag gedaald tot onder de 20, en in de namiddag zelfs tot 10°. Niet dat dit een probleem was. Dat de zon niet zo welwillend was als ze behoorde te zijn, vond mijn fotoapparaat net iets minder, want dan krijgen de kleuren niet de glans die ze verdienen. Gelukkig kwam de zon na een paar stortbuien, annex donderbui, weer schuchter door de wolken piepen - en werden ook wij op slag weer vrolijker...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten